ห้ามใช้แต่ไม่ห้ามขาย

มีข้อกำหนดจำนวนมากที่ห้ามการกระทำ แต่ไม่มีการเข้มงวดกวดขันในเรื่องของการขายของที่เกี่ยวข้องกับการกระทำนั้น ๆ ตัวอย่างเช่น ไม่มีถนนสายใดอนุญาตให้รถวิ่งเร็วเกิน ๑๑๐ กิโลเมตรต่อชั่วโมง (ยกเว้นรถฉุกเฉินที่ได้รับอนุญาตอย่างเป็นทางการ) แต่รถที่มีอยู่ในท้องตลาดมีความสามารถที่จะวิ่งได้เร็วกว่า ๑๑๐ กิโลเมตรต่อชั่วโมง แทนที่ผู้ผลิตรถจะมีการจำกัดความเร็วมาตั้งแต่แรกกลับไม่ทำ แล้วปล่อยให้ตำรวจมาคอยตามจับทีหลังแทน แม้ว่าเรื่องดังกล่าวจะทำยาก แต่เริ่มจากรถสาธารณะ เช่น รถเมล์ รถบขส. หรือแท็กซี่ ก่อนก็ได้ ซึ่งปัญหาดังกล่าวมีตัวอย่างให้เห็นอีกหลายประการ


อย่างกฎที่ว่าการแต่งการเลียนแบบเจ้าหน้าที่ของรัฐ ตำรวจ ทหาร เป็นเรื่องผิดกฎหมาย เพราะเครื่องแบบพวกนี้ผูกพันกับหน้าที่ความรับผิดชอบที่ต้องประกาศให้ประชาชนที่พบเห็นได้รับรู้ เพื่อให้สามารถทำงานได้อย่างรวดเร็วและทันสถานการณ์ ทำให้ต้องมีเครื่องแบบเพื่อให้ได้รับสิทธิพิเศษบางอย่างที่เป็นผลดีกับส่วนรวม แม้ว่าจะห้ามแต่งกายเลียนแบบ แต่กลับมีเครื่องแบบให้แต่งกายลอกเลียนขายอยู่ทั่วไป เช่น บริเวณหลังกระทรวง หรือ ตลาดนัดสวนจตุจักร ให้เกิดความสงสัยว่าทำไมเราไม่แก้ปัญหากันที่ต้นเหตุ แต่กลับปล่อยให้มีต้นเหตุแล้วมาตามแก้กันที่ปลายเหตุเสียทุกทีสิน่า