ภาพด้านบนนี้ถ่ายที่ปากซอยพหลโยธิน ๗ (อารีย์) และมีเรื่องราวซ้อนกันถึงสองเรื่อง เรื่องแรกคือ "หลอกกันนี่หน่า" เพราะป้ายสีเขียวที่ระบุไว้ว่า "สิ้นสุดเขตผ่อนผัน" คือสุดเขตที่อนุญาตให้ตั้งหาบเร่แผงลอยได้ แต่ลองมองดูที่พื้นเลยไปจากป้ายนี้ จะพบเส้นสีขาวอยู่บนพื้น นั่นคือเส้นที่พนักงานเขตพญาไทมาตีไว้สำหรับเป็นแนวในการตั้งหาบเร่แผงลอย (ภาพนี้ถ่ายวันจันทร์ ซึ่งไม่อนุญาตให้ตั้งหาบเร่แผงลอย ทำให้เห็นแนวเส้นชัดเจน เพราะวันอื่น ๆ จะมีหาบเร่และคนเดินซื้อสินค้ามากมาย จนไม่เห็นเส้นนี้หรอก) อ้าว แล้วไอ้ที่ป้ายบอกไว้ว่าสุดเขตแล้วนะ ทำไมยังมีต่อไปได้อีกล่ะเรื่องที่สอง คือ "ทรัพย์สาธารณะ = ทรัพย์สินส่วนตัว ๒" ดูป้าที่สวมเสื้อสีฟ้า แกกำลังตัดแต่งต้นไม้ที่แกนำมาปลูกไว้ในกระถางที่ตั้งอยู่บนทางเท้าสาธารณะ กิ่งไม้ที่ตัดแล้วยังกองอยู่ทีโคนเสาของป้ายสุดเขตผ่อนผัน ป้าครับ นี่มันทางเท้าสาธารณะครับ ถ้าป้าอยากมีต้นไม้สวยงามเอาไว้ดูไว้ชื่นชม ป้าก็ปลูกเอาไว้ในตึกแถวของป้าสิครับ ไม่มีใครว่าหรอก แต่นี่มันทางเท้าที่มีคนเดินผ่านไปมาวันละหลายพันคนนะครับ ทางเท้าก็แคบอยู่แล้ว ป้ายังเอาความสุขส่วนตัวมาเบียดเบียนคนอื่นอีกเหรอครับ แต่ว่าการกระทำดังกล่าวเป็นเรื่องปกติของสังคมไทย ผู้เขียนเคยบ่นเรื่องนี้กับคนหลายกลุ่ม จากการสังเกตการตอบรับ พบว่า เขาคิดว่าผู้เขียนบ้าที่คิดอย่างนั้น ซึ่งก็เป็นความจริงอยู่มากทีเดียว
