ชีวิตคนสามารถตีราคาเป็นเงินได้หรือไม่นะ

ด้วยความที่ผู้เขียนเป็นคนที่ใช้ศัพท์ตรงไปตรงมาว่า "กวนตีน" จึงมักคิดหาช่องทางให้ผู้อื่นมาตกหลุมได้อยู่เสมอ ๆ อย่างเมื่อหลายวันก่อน ได้พบเพื่อน ๆ ผู้มีการศึกษาดีทั้งหลายในมื้ออาหารกลางวัน ทุกคนเป็นนักวางแผนการจราจรที่มีชื่อเสียงของประเทศ โครงการจราจรต่าง ๆ ของเราออกมาจากคนกลุ่มนี้แหละ
ผู้เขียนจึงตั้งคำถามที่หนึ่งว่า "พวกคุณคิดว่าชีวิตคนสามารถตีราคาเป็นงินได้หรือเปล่า"
แน่นอน คำตอบเป็นฉันทามติว่า "ไม่ได้"
คำถามที่สองคือ "นั่นหมายว่า เงินมากเท่าไหร่ก็เทียบไม่ได้กับชีวิตคนใช่ไหม"
ทุกคนตอบเป็นเสียงเดียวกันว่า "ใช่"
คำถามที่สามคือ "ถ้าเราต้องเอาภาษีของรัฐจำนวนมาก ไปเพื่อช่วยรักษาชีวิตประชาชนชาวไทยเอาไว้ก็ควรทำใช่ไหม จะมากเท่าไหร่ก็ต้องจ่ายใช่ไหม"
อีกครั้ง ทุกคนตอบว่า "ใช่"
คำถามที่สี่คือ "คนไทยตายเพราะอุบัติเหตุทางรถยนต์หลายพันต่อปี มากกว่าหนึ่งในสี่ของการตายมาจากการที่ถนนไฮเวย์ของเรา ไม่ได้เป็นแบบ limited access แต่เป็นอยากจะเข้าออกแปลงที่ดินตรงไหนก็ทำได้ จึงเกิดอุบัติเหตุให้คนตายมากมายทุกปี ถ้าจะลดอุบัติเหตุลงได้ครึ่งหนึ่ง โดยเสียค่าเวนคืนเพื่อปิดทางเข้า-ออกสู่แปลงที่ดินจากไฮเวย์ทั้งหมด แล้วใช้เงินภาษีจากรัฐหนึ่งหมื่นล้านบบาท จะยอมกันไหม ช่วยรักษาชีวิตคนได้มากเลยนะ ทำไมพวกคุณไม่เสนอเจ้านายของคุณกันล่ะ"
คราวนี้ไม่มีคำตอบ ทุกคนมองหน้าผู้เขียนแล้วทำปากขมุบขมิบด่ายาว ๆ
ผู้เขียนจึงสำทับสุดท้ายว่า "อ้าว ไหนบอกว่า จะต้องจ่ายแพงเท่าไหร่เพื่อรักษาชีวิตคนก็ต้องจ่ายไงล่ะ"

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า สิ่งที่เป็น "อุดมคติ" กับ "ความเป็นจริง" แตกต่างกันโดยสิ้นเชิง ถ้าเราไม่ต้องเป็นผู้รับผิดชอบหรือผู้จ่ายเงิน เราจะเรียกร้องให้คนอื่นทำตาม "อุดมคติ" แต่ถ้าเราต้องรับผิดชอบหรือจ่ายเงินเอง เราจะบอกว่า เราต้องทำตาม "ความเป็นจริง" สาธุ