ตัวอย่างเช่น บริเวณใกล้สถานีรถไฟหัวลำโพงย่านร้านรับส่งสินค้าของเอกชน จะพบรถเบนซ์คันนี้จอดตรงนี้อยู่ทุกวัน จอดมันตรงป้ายห้ามจอดนั่นแหละ คนที่ผ่านไปมา น้อยคนนักที่จะรู้สึกว่ารถคันนี้ทำผิดจริยธรรม แต่กลับคิดว่า เขาเก่งจริง ๆ ที่สามารถทำให้ผู้รักษากฎหมายไม่รักษาจริยธรรมและความยุติธรรมได้ ซึ่งเขาก็คงเก่งจริงแหละ เพราะจอดมันได้ทุกวัน คาดว่าเจ้าหน้าที่ตำรวจคงกลัวรถเบนซ์ เพราะเมื่อคืนวาน ลูกชายอดีตนางสาวไทยขับรถเบนซ์ไล่ชนคนบนทางเท้าต่อหน้าตำรวจ เชื่อไหมว่า ความเห็นในเวบบอร์ดต่าง ๆ ออกมาเป็นเอกฉันท์ว่า เขาคงไม่ถูกดำเนินคดีหรอก เพราะเมื่อเขารวยพอที่จะขับรถเบนซ์ เขาก็คงรวยพอที่จะให้กฎหมายไม่สามารถลงโทษเขาได้
ตัวอย่างเช่น บนถนนบำรุงเมือง ย่านสวนมะลิ ซึ่งเป็นแหล่งขายเฟอร์นิเจอร์สำคัญของกรุงเทพฯ จึงมีความจำเป็นต้องมีการขนส่งสินค้าขนาดใหญ่อยู่เสมอ เมื่อก่อนการจราจรยังไม่มีปัญหามากนัก ก็ยังอนุญาตให้จอดรถบนพื้นผิวการจราจรได้ แต่เมื่อมีความต้องการการเดินทางมากขึ้น พื้นผิวจราจรก็ต้องกลายเป็นพื้นที่ห้ามจอดรถเพื่อให้ใช้สำหรับการสัญจรเท่านั้น จึงเอาสีขาวแดงมาทาไว้ที่ขอบทางเท้า เพื่อเป็นสัญญลักษณ์ว่า "ห้ามจอด" แต่กิจกรรมการค้าขายเฟอร์นิเจอร์ไม่ได้ย้ายได้ง่ายอย่างการออกมาตรการจราจร ร้านค้าจึงคงอยู่ที่เดิมต่อไป แต่เมื่อไม่มีที่จอดขนส่งสินค้าอย่างถูกกฏหมายแล้ว ก็เลยต้องลักลอบฝ่าฝืนเอา โดยคิดว่า "แป๊บเดียว" แต่เอาเข้าจริงมันไม่ใช่ "แป๊บเดียว" เพราะต้องขนส่งสินค้าจำนวนมาก และยังต้องขนส่งวันละหลาย ๆ ครั้ง เพราะเป็นร้านค้าส่ง จึงส่งผลให้การจราจรติดขัดทีละ "แป๊บเดียว" อยู่ทั้งวัน
เช่นเดียวกับท่านเจ้าของรถยนต์คันนี้ รูปร่างภายนอกถูกเสริมด้วยอุปกรณ์ต่าง ๆ ให้ดูเป็นรถแต่งซิ่ง แต่เมื่อมองไปที่กรอบทะเบียน กลับพบข้อความ "เศรษฐกิจพอเพียง" และ "เรารักในหลวง" ซึ่งในความเห็นของคนส่วนใหญ่ที่พบเห็นจะรู้สึกว่าเป็นความขัดแย้งกันที่ค่อนข้างชัดเจน ระหว่างความเป็นเศรษฐกิจพอเพียง กับการตกแต่งรถให้เป็นรถซิ่ง แต่ในมุมมองของท่านเจ้าของรถ เขาคิดว่าเป็นสิ่งที่สามารถอยู่ร่วมกันได้แบบ "นักซิ่งที่พอเพียง"
ตัวอย่างเช่น อาคารของการประปาแม้นศรี ซึ่งได้ย้ายที่ทำการออกไปแล้ว อาคารที่มีคุณค่าทางประวัติศาสตร์แห่งนี้จึงถูกละทิ้งและกลายเป็นฉากแห่งการโฆษณาที่สำคัญ จะเห็นได้ว่า มีการติดป้ายโฆษณาอยู่เต็มไปหมด แม้กระทั่งบริเวณที่ไม่คาดคิดอย่างเช่น บนท่อระบายน้ำฝนแนวตั้ง ซึ่งก็ยังอุตส่าห์ติดป้ายโฆษณาได้อีก แถมยังติดป้ายตามหลักการโฆษณาที่ดี คือให้หมายเลขโทรศัพท์มาแสดงอยู่ในมุมที่กลุ่มเป้าหมายจะเห็นได้ชัดเจนที่สุดเสียด้วย
แต่ทางด่วนหรือทางยกระดับพิเศษในประเทศไทยกลับพบภาพเหล่านี้อยู่เสมอ จะต้องมีพนักงานเก็บขยะมาทำความสะอาดเส้นทางอยู่ทุกวัน เพราะมีคนมักง่ายทิ้งสิ่งของที่ไม่ต้องการลงบนทางพิเศษ ทำให้พนักงานเหล่านี้ต้องมาเสี่ยงชีวิตกับอุบัติเหตุจากยานพาหนะความเร็วสูง ชีวิตของเขาคงมีค่าไม่มากพอที่จะทำให้คนขับรถและผู้โดยสารหยุดคิดสักนิดก่อนจะทิ้งขยะออกจากรถของตนเอง ภายในรถของท่านสะอาดด้วยความเสี่ยงของพวกเขาเหล่านี้แหละ
ตามท้ายรถขนส่งสินค้าต่าง ๆ เรามักพบหมายเลขโทรศัพท์ และข้อความที่ว่า "พนักงานขับรถไม่สุภาพ โปรดแจ้ง ..." ซึ่งเป้าหมายของป้ายนี้ มีไว้เพื่อขู่ให้คนขับรถคันนั้นพยายามรักษามารยาทในการขับขี่ให้ดีอยู่เสมอ มิฉะนั้นจะถูกเพื่อนร่วมทางที่พบเห็นพฤติกรรมไม่ดีโทรศัพท์ไปแจ้งเจ้านายของเขา ด้วยเหตุดังกล่าว พนักงานขับรถจึงมีวิธีที่จะป้องกันการถูกร้องเรียนด้วยการเอาหมายเลขบางตัวออกไปเสีย เพื่อให้ผู้ที่ต้องการจะโทรศัพท์ไปฟ้องเจ้านายของเขาไม่สามารถติดต่อได้อย่างสะดวก แต่เอาเลขออกหนึ่งตัวก็อาจจะต้องโทรศัพท์ถึงสิบครั้งจึงจะได้หมายเลขที่ถูกต้อง ซึ่งคงไม่มีใครอดทนทำถึงขนาดนั้นหรอกน่า แปลกดีเหมือนกัน กล้าขับรถแบบไม่มีมารยาทได้ แต่กลับไม่กล้าโดนเจ้านายด่าหรือหักเงิน
ที่พบเห็นกันอยู่เสมอก็คือ แถวรอเลี้ยวที่ทางร่วมทางแยกต่าง ๆ เรามักจะพบการ "แซงคิว" อยู่เสมอ แถมเจ้าหน้าที่ตำรวจที่มักจะประจำอยู่ที่ป้อมตรงทางแยกทางร่วมเสมอก็มิได้ให้ความสนใจแต่อย่างใด จนกลายเป็นว่าสำหรับการสัญจรในเมืองไทยแล้ว ใครกล้าฝ่าฝืนกฏจราจรมากกว่าคนนั้นก็จะได้รับความสะดวกเพิ่มมากขึ้นมากเท่านั้น เพราะสันดานคนไทยไม่ได้คิดว่าการฝ่าฝืนกฏเป็นเรื่องผิด แต่เป็นเรื่องที่น่ายกย่อง และเจ้าหน้าที่ผู้รับผิดชอบก็ไม่ได้สนใจเช่นกัน
นี่คือตัวอย่างของยานพาหนะที่ไม่ได้รับการดูแลรักษาให้อยู่ในสภาพดี แต่กลับสามารถวิ่งอยู่บนถนนสาธารณะได้อย่างสง่าผ่าเผย และไม่มีผู้รับผิดชอบคนไหนสนใจความผิดปกตินี้เลย การที่รถผ่านการบรรทุกหนักหรือประสบอุบัติเหตุมาจนเสียศูนย์ ส่งผลให้เมื่อเวลาวิ่งด้วยความเร็วสูงจะไม่มีความมั่นคงอยู่ในระดับที่จะปลอดภัยแก่ตนเองและผู้อื่น ๆ แต่ในความนึกคิดของคนไทย นี่คือหน้าที่ความรับผิดชอบของเจ้าของรถ และจะเดือดร้อนกันก็ต่อเมื่อเกิดอุบ้ติเหตุขึ้นแล้ว
นี่คือตัวอย่างสำคัญของความพยายามในการหลีกเลี่ยงการสวมหมวกนิรภัยเพื่อความปลอดภัยของตนเอง ทั้ง ๆ ที่มีหมวกนิรภัยอยู่กับตัวแท้ ๆ แต่กลับไม่สวม ถือมันเอาไว้เพื่อป้องกันตำรวจจับเท่านั้น พอใกล้สี่แยกหรือบริเวณที่มีตำรวจก็จะยกหมวกขึ้นมาทำท่าว่าจะใส่อยู่แล้ว พี่ตำรวจมาจับทำไมล่ะ
เมื่อวันพฤหัสบดีที่ ๒๘ มิถุนายน ๒๕๕๐ ช่วงบ่ายแก่ ๆ ได้มีลมพายุรุนแรง ส่งผลให้แผ่นวัสดุมุงหลังคาที่สร้างเสร็จใหม่ ๆ ของคณะที่เกี่ยวกับการออกแบบอาคารในมหาวิทยาลัยที่เก่าแก่ที่สุดในประเทศไทยเปิดออกมาหนึ่งแถบ คนไทยส่วนใหญ่คงเห็นเรื่องนี้เป็นเรื่องธรรมดา เพราะลมพายุแรงมาก ป้ายโฆษณาในกรุงเทพฯ พังลงมาหลายที่ แต่ตามหลักวิศวกรรมแล้ว พายุฝนแค่นี้ไม่ได้เป็นปัญหาอะไรเลย เพราะต้องออกแบบความแข็งแรงเผื่อเอาไว้เรียบร้อยแล้ว จึงเป็นที่น่าสงสัยว่า นี่คือคณะที่สอนเกี่ยวกับการออกแบบอาคารแท้ ๆ แต่กล้บมีการออกแบบที่ไม่มีความแข็งแรงพอที่จะรับแรงลมพายุซึ่งไม่ได้แรงผิดปกติอะไรมามายนักได้เลย จริง ๆ แล้วหลังคาแบบนี้ต้องผ่านการคำนวณทางวิศวกรรม เพราะต้องรับแรงลมทั้งแรงกดและแรงยก ลมแค่นี้รับแรงไม่ได้นี่คือเรื่องวิกฤติของระบบการศึกษาไทยแล้วหละ นี่ยังโชคดีที่แผ่นวัสดุมุงหลังคาไม่ได้ปลิวหลุดออกไปทำอันตรายต่อนักศึกษาในมหาวิทยาลัยแห่งนี้ เหตุการณ์แบบนี้ ถ้าเป็นบางประเทศวิศวกรผู้ควบคุมการก่อสร้างจะต้องถูกถอนใบอนุญาตประกอบวิชาชีพเลยหละ
รถคันนี้จอดอยู่ในลานจอดรถเฉพาะของอาจารย์ในมหาวิทยาลัยที่สังคมยอมรับว่าเป็นสถาบันอุดมศึกษาอันดับหนึ่งของประเทศ ลานจอดรถนี้จัดไว้เฉพาะสำหรับอาจารย์เท่านั้น รถทุกคันที่จะเข้าจอดในลานนี้จะต้องมีตราติดรถยนต์เฉพาะ และเมื่อมองไปที่หน้ารถคันนี้ก็พบใบสั่งของทางมหาวิทยาลัยเสียบอยู่กับที่ปัดน้ำฝน ข้อความบนใบสั่งระบุไว้ว่า "เคยเตือนไปแล้วว่าผิดระเบียบมหาวิทยาลัย ตอนเข้ามีแต่ตอนจอดไม่มีสติกเกอร์มหาวิทยาลัย เตือนครั้งสุดท้าย" ผู้เขียนไม่สามารถสกัดความอยากรู้อยากเห็นของตนเองได้ จึงไปถามพี่ยาม ได้คำตอบว่า รถคันนี้ตอนเข้ามีสติกเกอร์ของอาจารย์ติดอยู่ แต่ตอนจอดกลับไม่มี พี่ยามที่ไม่ประสงค์ออกนามคาดว่า เจ้าของรถคันนี้คงเป็นลูกอาจารย์ ขับรถมามหาวิทยาลัยแล้วไม่มีที่จอด จะไปจอดแบบเสียสตางค์ก็ไม่ยอมเสีย ก็เลยร่วมกับบุพการีใช้วิธีเอาสติกเกอร์ของรถอีกคันมาติดไว้เพื่อให้เข้าจอดในลานนี้ได้ พอผ่านด่านของพี่ยามเข้าไปได้แล้ว ก็เอาสติกเกอร์ออกกลับไปคืนที่รถค้นเดิมเพื่อจะได้จอดรถได้มากกว่าที่เขาอนุญาต พี่ยามยังสำทับด้วยว่า ผมเดาไม่ผิดหรอก เป็นยามมาหลายปี เจอแบบนี้มาเยอะ ได้ฟังความแล้วรู้สึกสงสารประเทศไทย นี่ขนาดคนมีการศึกษาสูง เป็นความหวังของประเทศชาติว่าเขาจะทำในสิ่งที่ถูกที่ควร เพื่อเป็นตัวอย่างที่ดีต่ออนุชนรุ่นต่อไป แต่ในความเป็นจริงกลับไม่เป็นอย่างที่เราคาดหวังเลย
แต่รถของราชการคันนี้ กลับไม่ได้รับการดูแลรักษาอย่างที่ถูกที่ควร กลายเป็นรถสภาพโทรม ๆ คันหนึ่ง จริง ๆ แล้วหน้าที่ของรถยนต์ก็คือการขนส่งคนหรือสิ่งของให้ไปถึงจุดหมายเท่านั้น สภาพภายนอกคงไม่ใช่เรื่องสำคัญ แต่ถ้านึกถึงว่างบประมาณปีหนึ่งที่อยู่ในหมวดการซ่อมบำรุงและดูแลรักษายานพาหนะก็มีอยู่ไม่ใช่น้อย เมื่อมีเงินในการบำรุงรักษาตามมาตรฐานที่ดีแล้ว ทำไมยังปล่อยให้รถของราชการเป็นสภาพนี้ได้ล่ะ
ดูเหมือนเป็นเรื่องปกติของกรุงเทพฯ ไปเสียแล้ว ว่าหลังจากฝนตกลงมาจะมีน้ำท่วมขังอยู่ในบริเวณพื้นที่สาธารณะทั้งหลาย เช่น ถนนและทางเท้า แต่ตามหลักวิศวกรรมการทางที่ถูกต้องแล้ว จะต้องมีการทำระดับลาดเอียงและการระบายน้ำที่เหมาะสม ให้สามารถระบายน้ำฝนได้อย่างมีประสิทธิภาพ เพราะการที่มีน้ำขังบนผิวจราจรจะทำให้เกิดความเสี่ยงต่อการเกิดอุบัติเหตุ เช่นเดียวกันกับการมีน้ำขังอยู่บนทางเท้า ก็ทำให้สภาพทางเท้าลื่นไม่เหมาะกับการสัญจรของประชาชน แต่สภาพระดับที่ไม่ได้มาตรฐานที่ดีอย่างนี้กลับไม่ได้รับความสนใจที่จะแก้ไขจากผู้มีหน้าที่รับผิดชอบแต่อย่างใด ปล่อยให้ประชาชนเอาชีวิตและสวัสดิภาพมาเสี่ยงกับความไม่รับผิดชอบของภาครัฐ
สองภาพนี้ก็ถ่ายในมหาวิทยาลัยที่เก่าแก่ที่สุดของประเทศไทยอีกเช่นกัน นักศึกษาของมหาวิทยาลัยแห่งนี้จะออกไปเป็นผู้นำแนวความคิดและทิศทางของสังคม แต่กลับโดยสารรถสามล้อเครื่องเกินกว่าที่กฎหมายกำหนด ซึ่งเป็นอันตรายกับตนเอง แถมยังหอบหิ้วป้ายขนาดใหญ่ไว้บนหลังคา โดยใช้มือหลาย ๆ มือช่วยกันจับไว้ อันนี้เป็นอันตรายกับผู้อื่น เพราะเมื่อรถวิ่งเร็วขึ้น ลมที่มาปะทะรถก็แรงขึ้น ป้ายนั้นอาจจะหลุดมือของนักศึกษาเหล่านี้ แล้วไปฟาดหัวของคนทีสัญจรอยู่บนเส้นทางเดียวกันได้ แสดงว่า การศึกษาที่สูงขึ้นมิได้เพิ่มพูนความรับผิดชอบต่อสังคมให้มากขึ้นได้เลย อีกทั้งรถสามล้อคันนี้สามารถขับผ่านยามของมหาวิทยาลัยได้โดยไม่ถูกตักเตือนแต่อย่างใด
ตัวอย่างเช่น ในโรงอาหารแห่งหนึ่งในมหาวิทยาลัยที่เก่าแก่ที่สุดในประเทศไทย ก็ยังคงมีนกพิราบมาทานอาหารร่วมกับนักศึกษาได้โดยไม่มีใครเห็นว่าเป็นอันตรายต่อสุขภาพแต่อย่างใด ที่น่าตกใจก็คือ นี่เป็นโรงอาหารของคณะที่มีหน้าที่ผลิตบัณฑิตที่จะมาออกแบบสภาพแวดล้อมทางกายภาพที่ดีให้กับคนไทยเสียด้วย แม้แต่สภาพแวดล้อมของนักศึกษาเองยังเป็นอย่างนี้ จึงไม่แปลกใจแต่อย่างใดที่สภาพแวดล้อมทางกายภาพของประเทศไทยจึงมีปัญหาทั้งด้านความสะดวกและความปลอดภัยอยู่จนถึงทุกวันนี้ และไม่มีวี่แววว่าจะดีขึ้นได้อย่างไร
ที่น่าตกใจกว่าข้อสังเกตด้านบน ก็คือได้มีอาจารย์อีกคณะหนึ่ง ในมหาวิทยาลัยเดียวกัน ได้ทำการศึกษาถึงอันตรายของมูลนกพิราบเอาไว้แล้ว ว่าเป็นพาหะของโรคเยื่อหุ้มสมองอักเสบ http://www.chula.ac.th/chula/th/news/news270450b.html แถมยังโพสไว้ในหน้าแรกของเวบไซด์ของมหาวิทยาลัยแห่งนี้เสียด้วย แต่คนภายในมหาวิทยาลัยกลับไม่สนใจคำเตือนนี้เลยแม้แต่น้อย หรือว่าเขาเยื่อหุ้มสมองอักเสบกันไปหมดแล้วนะ
ตัวอย่างเช่น ป้ายรถประจำทางตรงทางลงจากสถานีรถไฟฟ้าราชเทวี จะมีพฤติกรรมการหาตำแหน่งที่ยืนของมนุษย์ โดยมีจุดมุ่งหมายเพื่อไม่ให้ตนเองต้องปะทะกับแดดโดยตรง เราจึงพบการยืนเรียงเดี่ยวที่อาศัยร่มเงาของสะพานลอยเป็นตัวอ้างอิง
อีกพฤติกรรมหนึ่งที่น่าสนใจ คือการใช้หลังคาของบันไดทางขึ้นลงสถานีรถไฟฟ้าเป็นร่มเงาเพื่อป้องกันตนเองจากแสงแดด ทั้งสองภาพนี้คือพฤติกรรมที่นักออกแบบจะต้องให้ความสนใจเป็นอันดับแรก เพื่อจะได้สามารถออกแบบพื้นที่ได้อย่างสอดคล้องกับความต้องการและพฤติกรรมของมนุษย์
แต่อยากให้ประชาชนทุกคนระลึกไว้เสมอว่า เงินที่นำมาก่อสร้างหรือจัดซื้ออุปกรณ์หรือโครงสร้างพื้นฐานเหล่านั้น ไม่ใช่เป็นเงินของนักการเมืองที่ประทับชื่อไว้บนอุปกรณ์ แต่เป็นเงินภาษีประชาชนที่พวกเราทุกคนจ่ายเพื่อให้ภาครัฐจัดซื้อ จัดสร้าง หรือซ่อมบำรุงอุปกรณ์สาธารณะให้มีสภาพที่ดีเหมาะกับการเป็นชุมชนมนุษย์ที่ดี ดังนั้น อุปกรณ์เหล่านั้นจึงมาจากเงินของพวกเราทุกคน ไม่ว่าจะได้มาโดยการจัดสรรให้ตามปกติ หรือนักการเมืองเขามี power ไปแย่งของคนอื่น ๆ มาได้ก็ตามที นักการเมืองพวกนี้พยามยามที่จะ "ทวงบุญคุณ" โดยบอกว่า เพราะกระผม/ดิฉัน พวกคุณจึงมีศาลาพักคอยรถประจำทาง หรือเก้าอี้นั่งพักรอรถเมล์ใช้งานนะ ใครเจอพวกเขาเหล่านี้ ช่วยเอารูปที่ผมถ่ายนี้ไปบอกเขาด้วยว่า เงินของประชาชนนะครับ กรุณาใส่ชื่อประชาชนที่เสียภาษีอย่างถูกต้องตามกฏหมายให้ครบทุกคนด้วย อย่าเอาหน้าเพียงคนเดียว
ถ้าใครเดินผ่านจุดจอดรถตู้ฝั่งตรงข้ามห้างสรรพสินค้ามาบุญครอง จะพบสิ่งน่าแปลกใจอยู่สองประการ อันที่หนึ่งคือ การประกาศราคาและจุดหมายในการเดินทาง เช่น "ท่าน้ำสี่พระยาสิบบาทขึ้นเลยครับ" นี่คือการแข่งขันที่ไม่สอดคล้องกับสภาพความเป็นจริงทางการจราจร เพราะรถตู้ตั้งราคาแข่งกับรถประจำทางปรับอากาศ (รถ ปอ.) ซึ่งดูเผิน ๆ น่าจะเป็นผลดีต่อผู้บริโภค แต่ในสภาพการจราจรที่เลวร้ายอย่างในกรุงเทพฯ การแข่งขันแบบนี้ทำให้เกิดความซ้ำซ้อนในการให้บริการ ทั้งรถ ปอ. และรถตู้ต่างต้องวิ่งบนเส้นทางเดียวกัน ทั้ง ๆ ที่เส้นทางนั้นก็มีการจราจรที่ติดขัดมากอยู่แล้ว ทำไมจึงไม่วางแผนร่วมกันแล้วแบ่งหน้าที่กันทำไปคนละเส้นทาง ประการที่สอง คือ ภาครัฐมีมาตรการที่ขัดแย้งกันเอง เพราะในมุมหนึ่งภาครัฐอนุญาตให้รถตู้จอดตรงนี้ แต่ภาครัฐเองก็ไม่ได้เตรียมพื้นที่ทางพักคอย และบริการสนับสนุนกับการเป็นท่ารถ เช่น พื้นที่สำหรับร้านค้า เอาไว้เลย ซึ่งขัดแย้งกับวิถีปกติของการเป็นท่ารถ ที่จะต้องมีคนมายืนคอยขึ้นรถและลงรถ และระหว่างที่คอยก็ต้องมีบริการพื้นฐานในร้านค้าเอาไว้อำนวยความสะดวกด้วย ก็เลยกลายเป็นว่า ร้านค้าและพื้นที่พักคอยต้องมาใช้ทางเท้าซึ่งแคบอยู่แล้ว แถมยังเป็นบริเวณที่มีคนสัญจรผ่านไปมาอีกด้วย
จริง ๆ แล้วมาตรการไม่ให้รถป้ายแดงออกมาวิ่งบนท้องถนนทำได้ง่ายมาก แต่กลับไม่มีใครคิดที่จะแก้ไขกันอย่างจริงจัง ในหลาย ๆ ประเทศ เขาไม่มีป้ายแดงเลย มีแต่ทะเบียนจริงเท่านั้น มาตรการง่าย ๆ ก็คือ ควบคุมที่ผู้ขายรถยนต์ กำหนดให้ผู้ขายรถยนต์ไม่อนุญาตให้ผู้ซื้อเอารถออกจากโชว์รูมได้ ถ้าไม่เอาป้ายทะเบียนจริงมาติด ถ้าเจอรถป้ายแดงวิ่งอยู่บนถนน ก็ตามไปจับเจ้าของโชว์รูมด้วย มาตรการง่าย ๆ แค่นี้ แต่ไม่มีใครคิดจะทำ คงเป็นเพราะเจ้าของบริษัทรถยนต์มีอำนาจมากกว่าสาธารณชนนั่นเอง
ตัวอย่างเช่น เจ้าของที่ดินที่แสดงอยู่ในภาพ ได้อนุญาตให้มีการสร้างป้ายโฆษณาอยู่ในแปลงที่ดินของตนเอง แต่ก็ยังคงมีบ้านพักอาศัยอยู่ในรั้วเดียวกัน แถมยังอยู่ใต้ป้ายโฆษณาใหญ่ยักษ์นั้นพอดี ตามกฏหมายแล้ว ป้ายขนาดใหญ่ก็นับเป็นอาคารอีกด้วยเช่นกัน และนับขอบเขตของป้ายที่ระยะยื่นไกลที่สุด นั่นหมายความว่า พื้นที่ดินนี้มีอาคารสองหลัง ที่ต้องทำตามกฏหมายควบคุมอาคารว่ามีอาคารสองหลังอยู่ในแปลงที่ดินเดียวกัน และต้องมีระยะห่างระหว่างอาคารตามกฏหมายด้วย แต่เอกชนเจ้าของที่ดินมักจะคิดว่าเป็นสิทธิโดยชอบธรรมว่าที่ดินของเขา เขาจะทำอะไรก็ได้ในเขตที่ดินของเขาเอง จะสร้างป้ายขนาดใหญ่ให้มันซ้อนกับอาคารเดิมก็ได้
เรามักจะพบภาพเหล่านี้ได้โดยทั่วไป เหมือนกับเป็นเรื่องปกติ ที่ตึกแถวจะต้องทำลูกกรงเพื่อป้องกันขโมย หน้าต่างต้องติดเหล็กดัด และบ้านต้องมีรั้วสูง มีเหล็กแหลมและเศษแก้วเพื่อป้องกันตนเอง ปรากฏการณ์นี้สะท้อนถึงความล้มเหลวของผู้รักษาความปลอดภัยของภาครัฐ จนเอกชนต้องปกป้องตนเองเพราะความเชื่อถือของภาครัฐมีต่ำเหลือเกิน
ตัวอย่างเช่น หน้ามหาวิทยาลัยที่เก่าแก่และมีชื่อเสียงที่สุดในประเทศไทย แต่เขากลับปล่อยให้ต้นไม้ที่อยู่ในรั้วของมหาวิทยาลัยแตกกิ่งก้านสาขามาถึงสะพานลอย ก่อให้เกิดความไม่สะดวกและไม่ปลอดภัยในการสัญจรของสาธารณชน เพราะต้องก้มหัวเพื่อหลบหลีกกิ่งก้านของต้นไม้นั้น ทั้ง ๆ ที่มหาวิทยาลัยเป็นผู้นำแนวทางและแนวความคิดในสังคม แต่ก็กลับปล่อยปละละเลยเรื่องพื้นฐานอย่างนี้เสียเอง ใครเดินผ่านไปมาบริเวณก็ก่นด่า ส่งผลเสียต่อภาพพจน์ของสถาบันการศึกษานี้เองเสมอ ๆ แต่ผู้บริหารคงไม่ทราบ เพราะเขาไม่เดินหรอก นั่งรถติดแอร์เย็นสบายกันเสมอ จึงไม่เคยรู้ปัญหาของสาธารณชนเอาเสียเลย เพราะวิถีชีวิตของเขาไม่ได้มีไว้เพื่อสาธารณชนแต่อย่างใด
ตัวอย่างเช่น โครงการ "ช่องเดินรถประจำทาง" บนถนนสายหลักในกรุงเทพฯ เมื่อสิบกว่าปีที่ผ่านมา เป็นโครงการที่ไม่สำเร็จโดยสิ้นเชิง และใช้งานได้ไม่ถึงเดือนก็ต้องยกเลิก เพราะดันเอาถนนเดิมที่รถติดอยู่แล้วมาตัดออกหนึ่งช่องจราจรให้รถประจำทางวิ่งได้เท่านั้น (โครงการรถ BRT ควรดูไว้เป็นกรณีศึกษา) เมื่อโครงการไม่ประสบความสำเร็จ ก็ควรจะเอาโครงสร้างเช่น ป้ายและเสาออกไปเสีย หรือเอาไปใช้ประโยชน์อย่างอื่น ไม่ปล่อยทิ้งไว้ให้เป็นขยะ แถมยังเป็นที่สับสนแก่คนที่ไม่คุ้นเคยกับพื้นที่อีกด้วย ถ้าเป็นนักการเมืองฝ่ายตรงข้าม คงต้องประกาศหาคนรับผิดชอบแล้วหละมั้ง
ภาพนี้ถ่ายบริเวณทางเท้าถนนบรรทัดทอง ช่วงใกล้แยกที่ตัดถนนเพชรบุรี ที่ต้องภาพการจับจองทางเท้าสาธารณะมาเป็นสมบัติส่วนตัวให้ดูอีกครั้ง ก็เพราะรถเบนซ์คันนี้จอดตรงนี้ทุกวัน เจ้าของรถคงอาศัยหรือทำงานอยู่ในอาคารพาณิชย์แถวนั้นแหละ ก็เลยจับจองเอาทางเท้าสาธารณะเป็นของตัวเองอย่างถาวร ท่านเจ้าของรถครับ ท่านมีเงินขนาดซื้อรถเบนซ์ ก็ช่วยกรุณาออกเงินหาที่จอดที่ไม่รบกวนความสะดวกและความปลอดภัยของสาธารณชนบ้างได้ไหมครับ ส่วนเจ้าหน้าที่ที่รับผิดชอบเรื่องพื้นที่สาธารณะในบริเวณนี้ มีอะไรมาอุดปากท่าน ทำให้ไม่สามารถทำหน้าที่เป็นผู้รักษาความเรียบร้อยของสาธารณะอยู่หรืออย่างไรครับ รถคันนี้จึงจอดอยู่ได้ทุกวัน
ภาพนี้ถ่ายบริเวณก่อนขึ้นสะพานพระราม๘ จากฝั่งธนบุรี เห็นได้ว่า มีป้ายห้ามจอดอยู่ แต่กลับมีรถยนต์จอดอยู่ ทำให้ช่องทางที่มีน้อยอยู่แล้วยิ่งแคบลงไปอีก ส่งผลให้การจราจรติดขัด แต่จะไปโทษคนที่จอดรถอย่างเดียวก็คงไม่ได้ เพราะหน่วยงานของรัฐได้ออกมาตรการที่ขัดแย้งกันเอง เพราะหน่วยงานของรัฐได้อนุญาตให้ตึกแถวข้างถนนก่อสร้างขึ้นมาโดยไม่มีที่จอดรถได้ ซึ่งโดยปกติแล้วตึกแถวก็จะประกอบการพาณิชย์ มีคนมาติดต่อมากมายด้วยรถยนต์ส่วนตัว แล้วก็เป็นหน่วยงานของรัฐอีกเหมือนกันที่มาออกกฏห้ามจอดรถตรงหน้าตึกแถว ซึ่งเป็นความขัดแย้งกันในหลักการของหน่วยงานของรัฐ แล้วผลเสียก็มาตกกับเมืองและเอกชน น่าสงสัยมาก ว่าทำไมหน่วยงานของรัฐสองแห่งจึงไม่ตกลงกันให้เรียบร้อยเสียก่อน แล้วไม่ให้ประชาชนต้องมาเดือดร้อนกับมาตรการที่ขัดแย้งกันของหน่วยงานของรัฐด้วยล่ะ
รถประจำทางสาธารณะคันนี้สะท้อนภาพและสื่อความหมายมากมายไปยังสภาพสังคมไทย รถสาธารณะที่ต้องมีความปลอดภัยทั้งกับผู้โดยสารและคนอื่น ๆ ที่ไม่ได้โดยสารด้วย กลับมีสภาพที่ไม่ปลอดภัยโดยสิ้นเชิง ประตูทางออกฉุกเฉินก็ไม่อยู่ในสภาพที่จะใช้งานได้ดี ตัวถังรถก็ไม่แน่นและขยับเวลาที่รถเคลื่อนที่ ปรากฏการณ์นี้เป็นเรื่องปกติของประเทศไทย เพราะคนไทยอยากได้สิ่งที่ดี แต่ไม่อยากจ่ายสตางค์ รถโดยสารประจำทางต้องการการซ่อมบำรุงให้อยู่ในสภาพดี จึงต้องมีรถจำนวนมากกว่าที่ใช้วิ่งจริงเอาไว้สำรองเวลาที่รถบางส่วนต้องเข้าซ่อมบำรุงตามวงรอบ หรือรถเสีย การที่จะมีรถเอาไว้สำรองคือต้นทุนการให้บริการที่เพิ่มขึ้น แต่คนไทยไม่ยอมจ่ายค่าตั๋วในราคาที่เพิ่มขึ้น เพื่อให้ได้รับความปลอดภัยกลับมา จึงต้องทนใช้รถที่ไม่ได้มาตรฐานอยู่ต่อไป และถ้าเกิดอุบัติเหตุขึ้นมา กลับไม่ได้หาเหตุผลที่เป็นวิทยาศาสตร์ แต่กลับให้เหตุผลทางไสยศาสตร์ว่าเกิดจากความซวย หรือผิดผีอะไรไปเรื่อย ปัญหาจึงยังคงอยู่ต่อไป เพราะผีหรือเทพเจ้า ไม่สามารถช่วยใครได้ตลอดหรอก มาตรฐานด้านความปลอดภัยต่างหากที่จะช่วยป้องกันอุบัติเหตุได้
ด้วยเหตุนี้ ช่างรับเหมาร้านค้าบริเวณปากซอยสุขุมวิท๕๓ จึงมีสิทธิเต็มที่ที่จะใช้ทางเท้าเป็นที่จอดรถขนส่งสินค้า และใช้เป็นพื้นที่สำหรับตัดโลหะ จะได้ประหยัดพื้นที่ด้านในของตัวร้านที่กำลังทำอยู่ ใครจะเดินไม่สะดวกเพราะรถกระบะจอดขวางทางอยู่ก็ไม่เป็นไร แถมยังต่อสายไฟมาใช้กับเครื่องตัดโลหะด้วย คนเดินเท้าต้องเสี่ยงภัยจากไฟดูด เศษโลหะกระเด็นใส่อย่างไร ก็ช่างมัน และเป็นเรื่องแปลกสำหรับคนไทย คือตอนเดินผ่านจะลำบากหรือเสี่ยงภัยแค่ไหนก็ตาม พอเดินพ้นมันไปแล้วก็เหมือนกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น ก็ฉันรอดจากอันตรายมาได้แล้วนี่ ไม่เห็นเป็นอะไรเลย คนอื่นก็คงจะปลอดภัยเหมือนฉันเช่นกัน
